آرزویی غیر قابل بیان: موسیقی به عنوان اسطوره ای مطلق

چکیده

آرزویی غیر قابل بیان: موسیقی به عنوان اسطوره ای مطلق

این مقاله ارتباطات بین مفهوم های مذهبی و موسیقایی و زیبایی شناختی را از طریق درک پیوند بین فلسفه نوافلاطونی و زیبایی شناسی عاشقانه  ، پیشنهاد و نقد می کند. تئوری اصلی این است که منابع توصیفی اغلب با توسل به مفاهیم نظری و به تبع آن زیبایی شناسی عاشقانه میسر است ، هرچند که به شدت سعی در از بین بردن تفکر الهی دارد ، در واقع می تواند این طور تفسیر شود که این تفکرات غیرقابل انسجام می باشد. تصور فلوطین از رابطه بین “واحد” و “عقل” به عنوان نمونه ، از تصور عاشقانه مطلق ، به اشتباه تبدیل شده است. نشان داده شده است که او نه تنها موسیقی را به عنوان مطلق کاذب قرار می دهد ، بلکه موسیقی را به عنوان اختیارات مذهبی معرفی می کند. این امر منجر به اعتقاد غیرمنطقی سکولار ( به معنی دنیوی) به قدرت موسیقی و تسلط سازنده آن به سوی خدا باعث می شود تا انسان را به حقیقت هدایت کند. مفهوم تفکر انتقادی از موسیقی با عملکرد در ایده اصلی آن به وجود می آید.

Abstract

This article proposes to establish and critique connections between religious and musico-aesthetic conceptions of in-effability by exploring the link between neoplatonic thought and romantic aesthetics. The central thesis is that recourse to the ineffable is often made by resorting to theological tenets and, consequently, that romantic aesthetics, although desperately trying to disengage itself from theological thinking, can in fact be interpreted as being inextricably bound up with it. Taking Plotinus’ conception of the relationship between the “One” and “Intellect” as model, the romantic conception of the absolute is revealed to be a fallacy. It is shown that claims of the ineffability of music not only locate music as a false absolute, but also confer on music a quasi-religious authority. This results in an ungrounded secular faith in the power of music and the mastery of its composer-god to lead mankind to the truth. Untangling the myths of ineffability leads the way to a detranscendentalised conception of music with performance at its centre.