ارزیابی جمعیت محلی زنبورهای پاراتیزوئید (پرنده بالان: حشرات سفیدبال) برای کنترل بیولوژیکی Bemisia tabaci بیوتیپ B (نیم بالان:حشرات سیاه بال) در شرایط گلخانه‌ای در آرژانتین

بیوتیپ های B، از آفات اصلی در گیاهان فلفل در آرژانتین هستند. زنبور پارازیتوئید به طور مکرر در گلخانه‌ها بدون کاربرد آفت‌کش‌ها یافت می‌شود. مطالعات حاضر با هدف ارزیابی کنترل با میزان و تعداد رهاسازی پارازیتویید در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. میزان انتشار: قفس‌ها با گلدان‌های حاوی فلفل در یک گلخانه آزمایشگاهی قرار داده شدند و به طور تصادفی به دو تیمار سرعت رهش (۰، ۱ و ۳ جفت E) تقسیم شدند. زنبورها / بوته / در هفته با مجموع سه بخش معرفی شد. تعداد رهاسازی: قفس‌های مشابه به تعدادی از تیمارهای معرفی زنبور (۰، ۱، ۲ و ۳)با بهترین سرعت آزادسازی به‌دست‌آمده در آزمایش قبلی اختصاص یافت. در هر دو مرحله جمعیت سفید بالک ها و پوره‌های پارازیته شده در هر قفس به مدت ۱۰ هفته تحت پایش قرار گرفتند. نتایج پیشنهاد کردند که معرفی زنبور پاراتیزوئید در مقایسه با تیمار شاهد (اوج ۷.۷۵ حشرات کامل و ۵۸.۷۵ بالغ و ۶۴۳.۷۵ عدد پوره در قفس) با ۸۵ درصد پارازیتیسم، جمعیت میزبان کاهش یافت (p < ۰.۰۵). این زنبورها لازم به ذکر است که در سه نوبت برای رسیدن به بهترین کنترل آفت (پیک ۱.۱۷ حشرات بالغ و ۲۰.۳۳ پوره در قفس)معرفی شدند.

Bemisia tabaci biotype B is a key pest in pepper crops in Argentina. The parasitoid Eretmocerus mundus is frequently found parasitizing this whitefly in greenhouses without pesticide applications. The present studies were carried out with the objective of evaluating control obtained with different rate and number of parasitoid releases under experimental conditions. Release rate: cages with pepper pots were positioned in an experimental greenhouse and randomly assigned to the release rate treatments (0, 1 and 3 pairs of E. mundus /plant/week with a total of three introductions). Number of releases: similar cages were assigned to the number of parasitoid introduction treatments (0, 1, 2 and 3) with the best release rate obtained in the previous trial. In both assays whitefly (adults and nymphs) and parasitoid (parasitized nymphs) population sizes in each cage were monitored weekly for a period of 10   weeks. Results suggested that the introduction of 2 E. mundus /plant/week was