بازسازی منطقه گسلی کم‌عمق پس از زلزله‌ی بم سال ۲۰۰۳ در ایران

زمین‌لرزه‌ها از لغزش بر روی گسل‌های مجزا، اما عموما شامل تغییر شکل گسترده در یک منطقه گسلی بزرگ‌تر، به ویژه در نزدیکی سطح می‌باشد. تغییرات در کرنش سنگ در طول یک زمین‌لرزه ناشی از عدم تجانس در تنش الاستیک قبل از زلزله، با خواص مواد متغیر و هندسه زون‌های گسلی، و با فرایندهای دینامیک در طول گسیختگی می‌باشد. تغییرات استرس ناشی از لغزش ناشی از لغزش، هم دینامیک و هم ایستایی در منطقه گسلی که پس از زلزله در حال بهبود است، وجود دارد.

Earthquakes radiate from slip on discrete faults, but also commonly involve distributed deformation within a broader fault zone, especially near the surface. Variations in rock strain during an earthquake are caused by heterogeneity in the elastic stress before the earthquake, by variable material properties and geometry of the fault zones, and by dynamic processes during the rupture1,2. Stress changes due to the earthquake slip, both dynamic and static, have long been thought to cause dilatancy in the fault zone that recovers after the earthquake3,4,5. Decreases in the velocity of seismic waves passing through the fault zone due to coseismic dilatancy have been observed6 followed by postseismic seismic velocity increases during healing5,7,8. Dilatancy and its recovery have not previously been observed geodetically. Here we use interferometric analysis of synthetic aperture radar images to measure postseismic surface deformation after the 2003 Bam, Iran, earthquake and show reversal of