برنامه‌ریزی با نیمی از ذهن: چرا برنامه ریزان در برابر احساسات مقاومت می‌کنند؟

هدف برنامه‌ریزی تغییر رفتار مردم است و موفقیت به درک انگیزه انسان بستگی دارد. با این حال، فرهنگ عصر روشن‌گری، درک تجربیات احساسی مرکزی به فعالیت‌های انسانی را دلسرد می‌کند. بسیاری از علوم اجتماعی و مشاغل توجه به نگرانی‌های عاطفی را افزایش داده‌اند، اما اکثر برنامه ریزان این دیدگاه را دارند که مردم فکر می‌کنند و تنها منطقی عمل می‌کنند. این مقاله نشان می‌دهد که چرا درک احساسی برای برنامه‌ریزی اهمیت دارد، ماهیت تجربه احساسی را بررسی می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه فرهنگ عصر روشن‌گری مانع از درک مطلب می‌شود. این مقاله به بررسی مطالعات در زمینه احساسات در علوم اجتماعی و مشاغل می‌پردازد و آن‌ها را با کمبود علاقه منتشر شده در برنامه‌ریزی مقابله می‌کند. این مقاله، برنامه ریزان را در برابر احساسات از نظر ماهیت حرفه‌ها و نیازهای اجتماعی برای نظم تفسیر می‌کند.

Planning aims to change people’s behavior, and success depends on understanding human motivation. However, Enlightenment culture discourages understanding emotional experiences central to human activity. Many social sciences and professions have given increased attention to emotional concerns, but most planners hold fast to a view that people think and act only rationally. This article shows why emotional understanding matters for planning, examines the nature of emotional experience, and describes how Enlightenment culture hinders comprehension. The article reviews studies of emotion in the social sciences and professions and contrasts them with a paucity of published interest in emotion in planning. The article interprets planners’ resistance to emotion in terms of the nature of professions and societal needs for order.