سالمندی در محیط شهرها: توسعه شهرهای

محیط‌های در حال توسعه پاسخگو بهنیازهای افراد مسن‌تر، دغدغه اصلی سیاست اجتماعی و عمومی شده‌است. هدف این مقاله ارائه دیدگاهی انتقادی در مورد آنچه که "شهرهای دوست‌دار مسن ها" نامیده شده‌است، با تغییر تمرکز از پرسش‌هایی از قبیل "شهر ایده‌آل برای افراد مسن" است؟ " به سوال "شهرها چگونه دوستدار مسن ها هستند؟" این رویکرد، ممکن است برای مقابله با پیچیدگی‌های شهرها به عنوان مکان‌های به‌هم‌پیوسته و پیچیده تجاری، اجتماعی و سیاسی، مناسب باشد." این تم با بررسی: اول، عوامل اصلی که بحث‌های دوستانه با سن را هدایت می‌کنند و دوم، محدودیت‌ها و فرصت‌ها برای سالمندان مقیم در محیط‌های شهری؛ سوم، گزینه‌ها برای یک سیاست اجتماعی مهم؛ و چهارم نمونه‌هایی از درگیر شدن افراد مسن در توسعه محیط‌های دوستدار مسن ها است را ایجاد شده باشد. این مقاله با خلاصه‌ای از تنش‌های موجود و تناقضات موجود در بحث مبوطه به دوستدار مسن ها به پایان می‌رسد.

Developing environments responsive to the aspirations and needs of
older people has become a major concern for social and public policy.
This article aims to provide a critical perspective on what has been
termed ‘age-friendly cities’ by shifting the focus from questions such
as ‘What is an ideal city for older people?’ to the question of ‘How agefriendly are cities?’ This approach, it is argued, might be more suited to
deal with the complexities of cities as sites of interlocking and conflicting commercial, social, and political interests. This theme is developed
by examining: first, the main factors driving the age-friendly debate;
second, constraints and opportunities for older people living in urban
environments; third, options for a critical social policy; and, fourth,
examples of involving older people in the development of age-friendly
environments. The article concludes with a brief summary of current
tensions and contradictions in the age-friendly debate.