سرمایه‌گذاران نهادی، نظارت و سیاست‌های مالی شرکت

ما استدلال می‌کنیم که افزایش سطح کل مالکیت نهادی شرکت‌های دولتی به طور میانگین لزوماً منجر به بهبود نظارت و افشای اطلاعات نمی‌شود. در مقابل، افزایش حضور سرمایه‌گذاران به‌صورت بلندمدت به نظارت مؤثرتر و کیفیت اطلاعات کمک می‌کند. این امر منجر به کاهش هزینه‌های عاملیت و مشکلات عدم تقارن اطلاعاتی برای شرکت‌هایی می‌شود که به شدت تحت تأثیر سرمایه‌گذاران بلندمدت قرار دارند که به نوبه خود بر سیاست‌های شرکتی تأثیر می‌گذارد که آن‌ها دنبال می‌کنند. مطابق با این استدلال، شواهد ما نشان می‌دهد که شرکت‌های دارای مبنای سرمایه‌گذار نهادی بلندمدت، هزینه‌های سرمایه‌گذاری پایین‌تر، پرداخت‌های سود سهام بالاتر، سطوح پایین‌تر نقدینگی و سطوح بالاتر اهرم را حفظ می‌کنند. همه این نتایج پس از کنترل مسائل درون‌زایی بالقوه نیز صادق هستند.

PurposeThe purpose of this paper is to examine the influence of institutional investors’ investment horizons (IIIH) on a wide variety of key corporate policies.Design/methodology/approachThe authors perform regression analysis to a panel data set of quarterly financial statement data for US firms over the 1981-2014 using several measures of IIIH.FindingsThe authors argue that an increase in the presence of long-term investors contributes to more effective monitoring and information quality. This results in a reduction in agency costs and informational asymmetry problems for firms that are more heavily influenced by long-term investors, which in turn influences the corporate policies they pursue. Consistent with these arguments, the evidence suggests that firms with a greater long-term institutional investor base maintain lower investment outlays, higher dividend payments, lower levels of cash and higher levels of leverage. All results hold after controlling for potential endogeneity is