شادی: یک هدف جایگزین برای توسعه پایدار جامعه

شادی، یا اینکه چگونه سبک زندگی فعلی با انتظارات مقایسه می‌شود، نه تنها یک ویژگی فردی بلکه یک ویژگی اجتماعی است (‏Adams 1992 ; Hagerty 2000 ; Querciaو همکاران. ۲۰۱۲)‏که به شدت به ارتباطات و همبستگی اجتماعی وابسته است (‏Diener و Seligman 2002 )‏. آگاهی رو به رشدی وجود دارد که پیوندهای اجتماعی ممکن است با ویژگی‌های محیطی شکل بگیرند (‏ Duany و همکاران ۲۰۰۱ Julius 1987 ; Putnam 1995 ; Talen 1999 )‏. پیوندهای اجتماعی، به نوبه خود، ممکن است به حفاظت در برابر خطرات زیست‌محیطی مانند جرم کمک کنند که می‌تواند رفاه جامعه و انسجام اجتماعی را کاهش دهد (‏Sampson و همکاران۱۹۹۷)‏. بیشتر، امکانات اجتماعی، از جمله پارک‌ها، حمل و نقل، باغ‌های اجتماعی، مسکن مقرون‌به‌صرفه، و سایت‌های فرهنگی، برای کمک به شادی یا حوزه‌های شادی ساکنان یافت شده‌اند (‏ Akers et al. 2012 Brereton et al. 2008 ; Campbell and Wiesen 2011 Choi 2013 ; Kaplan 2001 ; Leyden et al. 2011 Morris 2011 ; Wells and Laquatra 2009)‏. به این ترتیب، شادی فردی و رفاه اجتماعی به طور متقابل تقویت می‌شوند.

Happiness is often reduced to an individual characteristic, solely the responsibility of its owner. However, happiness also is a community characteristic that is influenced by and helps to shape conditions external to the individual. This chapter explores the interdependence of individual happiness, community well-being, and sustainability and argues for individual happiness as an alternative objective for sustainable community development. First, a review of the strengths and limitations of mainstream community development frameworks is performed. Individual happiness is then presented as a missing link between sustainable community development and community well-being. We introduce the Sustainability Through Happiness Framework (STHF) as a conceptual path for sustainable community development. Finally, the chapter concludes by considering the contributions and challenges of a framework focused on individual happiness.