عزت‌نفس و خودباوری : دو مفهوم غفلت شده

اگرچه خودباوری از دیدگاه روان‌شناسی نادیده گرفته شده‌است، اما بخشی از مباحث فلسفی از زمان ارسطو بوده‌است و همچنان یک مساله محوری در فلسفه اخلاق معاصر است. در این عقیده ، عزت‌نفس براساس ظرفیت فرد برای عقلانیت در نظر گرفته می‌شود و منجر به رفتارهایی می‌شود که خودمختاری , ، مانند استقلال، خویشتن‌داری و سرسختی را ترویج می‌کند. خودباوری و عزت نفس، موجب رفتارهایی می‌شود که باید با احترام برخورد شود و نیازمند توسعه و پی‌گیری استانداردها و برنامه‌های زندگی شخصی است که با توجه به خود و دیگران هدایت می‌شوند. در مقابل، مفهوم روان‌شناختی عزت‌نفس در تئوری خودپنداره ، مورد بحث قرار می‌گیرد. به این ترتیب، عزت نفس یک خود ارزیابی نسبتهای شایستگی و نظرات دیگران است که منجر به ارزیابی مثبت یا منفی از شایستگی و وضعیت گنجانده ، می‌شود. تمایز اصلی بین این دو این است که در حالی که نسبت شایستگی و نظرات دیگران مرکز اعتماد به نفس هستند، خودمختاری برای احترام به نفس مهم است. ما این نکته را مطرح می‌کنیم که نه تنها احترام به ‌نفس در درک عزت‌نفس مهم است، بلکه به طور منحصر به فرد به عملکرد فردی نیز کمک می‌کند.

Although neglected by psychology, self-respect has been an integral part of philosophical discussion since Aristotle and continues to be a central issue in contemporary moral philosophy. Within this tradition, self-respect is considered to be based on one’s capacity for rationality and leads to behaviors that promote autonomy, such as independence,self control and tenacity. Self-respect elicits behaviors that one should be treated with respect and requires the development and pursuit of personal standards and life plans that are guided by respect for self and others. In contrast, the psychological concept of self-esteem is grounded in the theories of self-concept. As such, self-esteem is a self-evaluation of competency ratios and opinions of significant others that results in either a positive or negative evaluation of one’s worthiness and inclusionary status. The major distinction between the two is that while competency ratios and others’ opinions are central to self-esteem, autono