قراردادهای ناقص، مالکیت مشترک و مشوق های سرمایه گذاری

مشارکتی متشکل از دو طرف که آگاهی یکسان دارند و هر یک ممکن است دارای سهم یک دارایی باشند را در نظر بگیرید. این کار عملی کارآمد است که فردا، طرفی با ارزیابی بیشتر این دارایی را می گیرد. با این حال، امروزه طرفین می توانند سرمایه گذاری کنند تا بهره وری دارایی را افزایش دهند. قراردادها ناقص هستند، بنابراین امروز تنها ساختار مالکیت می تواند مشخص شود که ممکن است فردا دوباره مذاکره شود. به نظر می رسد که ملک مشاع اغلب مطلوب است. اگر سرمایه گذاری ها در قالب دارایی فیزیکی(غیرپولی) صورت گیرد، ممکن است مطلوب باشد که طرف B سهم دارایی بیشتری داشته باشد، حتی زمانی که طرف A دارای تصدیق بزرگتر و تکنولوژی سرمایه گذاری بهتری است. وقتی از مالکیت مشترک استفاده می شود، مالکیت مشاع به معنای قدرت وتوی دوطرفه نمی تواند مطلوب باشد، صرف نظر از این که سرمایه گذاری در سرمایه انسانی یا سرمایه فیزیکی باشد.

Consider a partnership consisting of two symmetrically informed parties who may each own a share of an asset. It is ex post efficient that tomorrow the party with the larger valuation gets the asset. Yet, today the parties can make investments to enhance the asset’s productivity. Contracts are incomplete, so today only the ownership structure can be specified, which may be renegotiated tomorrow. It turns out that shared ownership is often optimal. If the investments are embodied in the physical asset, it may be optimal that party B has a larger ownership share even when party A has a larger valuation and a better investment technology. When shared ownership is taken into account, joint ownership in the sense of bilateral veto power cannot be optimal, regardless of whether the investments are in human capital or in physical capital.