مدلسازی روند بستری بیماران قلبی اورژانسی: کاربرد تئوری صف

این پژوهش به مشکل زنجیره مراقبتهای اورژانسی در روند بیماران قلبی بستری شده می پردازد. هدف اولیه تعیین تعداد بهینه تختهای تخصیصی است با داشتن تعداد حداکثر بیمارانی که از امکان پذیرش آنها وجود نداشته است. هدف دیگر ارائه دید عمیقتری نسبت به ارتباط بین اختلاف طبیعی بین ورود بیمار و طول مدت اقامت آنها می باشد.تاکید اصلی بر نشان دادن دید غیر واقعی مدیریت بیمارستان در مورد میزان افزایش نرخ اشتغال تخت است. مقرون به صرفه بودن آن نباید نادیده گرفته شود. یک نتیجه مهم آن اینست که عدم پذیرش در کمکهای اولیه قلبی (FCA)از عدم وجود تختهای مراقبتی ناشی می شود. تغییرات هم در LOS و هم نوسانات تعداد ورود بیمار منجر به تفاوت بسیار زیاد در حجم بار کاری می شود. تکنیکهای تحقیق در عملیات به طور موفقی برای توضیح پیچیدگی و دینامیک در روند بستری اورژانس استفاده شده است.

This study investigates the bottlenecks in the emergency care chain of cardiac in-patient flow. The primary goal is to determine the optimal bed allocation over the care chain given a maximum number of refused admissions. Another objective is to provide deeper insight in the relation between natural variation in arrivals and length of stay and occupancy rates. The strong focus on raising occupancy rates of hospital management is unrealistic and counterproductive. Economies of scale cannot be neglected. An important result is that refused admissions at the First Cardiac Aid (FCA) are primarily caused by unavailability of beds downstream the care chain. Both variability in LOS and fluctuations in arrivals result in large workload variations. Techniques from operations research were successfully used to describe the complexity and dynamics of emergency in-patient flow.