مدل پول شویی یا اختلاس: مباحث ریز تئوری در سیاست های ضد اختلاس

چکیده

 ادبیات موجود در مورد جرمی بحث می کند که افراد از راه خلاف پولی را بدست می آورند- و اختلاس گر- کسی است که پول نا مشروع را به قابل قبول آن تغییرمی دهد-و دلیل خوبی می آورند که- آن مبرا از هر گونه دلیلی همچون کلیت استانداردی اختلاس موجود است.به این علت که متخصصین و نهادها تخلف پول شویی را قانونی قلمداد می کنند، هرچند، آشکار است که بازار برای پول شویی با شخص ثالث از اختلاس حرفه ای برخورد می کند، که اصل تجارت بحثی خارج از بخش تخلف است اما افرادی که زمانی را در بازار برای پول شویی صرف می کنند آن را انتخاب می کنند.در این تحقیق پول شویی حرفه ای را در ادبیات معرفی کردیم و فرایندها را با انتخاب پول شویی و معامله غیر قانونی برای توافق با هزینه سرویس اختلاس مطابقت داده ایم. سپس تاثیر سه ضد جرم یا ضد پول شویی را با ذکر ارائه کرده ایم.۱) افزایش احتمالی جرم صورت گرفته۲) افزایش احتمالی پول شویی صورت گرفته ۳) افزایش احتمالی فرآیندهای معامله ای که نمایان می شوند- در این صورت است که از مذاکرات نتیجه گیری می کنیم.در متغییر ترکیبی دیگری برای ایجاد ساخت ، منابع بیشتری که باید در خصوصی سازی واحدهای سیاستی برای ایجاد پول شویی صرف شود را نتیجه گیری می کنیم و زمانیکه بودجه ثابت است ، منابع کمتری را صرف بازرسی مالی می کنیم. رویکردهای اخیر، پول شویی را از عرضه در بازار تحذیر نمی کند اما به سادگی احتمال پول شویی را در کاهش احتمال تجارت قانونی افزایش می دهد

Abstract

The existing literature treats the criminal – who generates criminal proceeds – and the launderer – who converts the ‘dirty’ dollars into ‘clean’ ones – as one and the same. And with good reason: it is clear from the evidence that such ‘standard’ vertically integrated launderers exists. Because professionals and institutions are also routinely prosecuted for money laundering transgressions, however, it appears that the market for money laundering is also supplied by third party, ‘professional’ launderers, whose core business lies outside the criminal sector, but who chooses to spend time supplying the market for money laundering. In this paper we introduce the professional launder to the literature, and consider the process by which the launderer and the criminal bargain, to agree on a price for the money laundering service. We then consider the effects of three anti-crime, or anti-money laundering measures – namely, (1) increasing the probability that the criminal is caught, (2) increasing the probability that the launderer is caught, and (3) increasing the probability that the bargaining process itself is detected – on the way in which the negotiation is concluded. Of the various combinations available to the policy maker, we conclude that more resources should be spend on specialized police-units to tackle money laundering and, when the budget is fixed, less should be spent on financial scrutiny. Current approaches, we find, do not deter money launderers from supplying the market, but simply increase the profitability of money laundering and decrease the profitability of legitimate business