ناکامی‌های خط مشی، بازی تقصیر و سرزنش و تغییر در روش‌های خط مشی

مطالعاتی که به بررسی ره‌آوردهای خطمشیِ قطبیت نخبگان می‌پردازند، معمولاً بر تدوین و تغییر خطمشی تمرکز دارند، اما تاثیر قطبیت بر بکارگیری روزمره‌ی خطمشی‌ها را نادیده می‌گیرند. این مقاله با بکارگیری روش رهگیری فرایند غیررسمی که به مورد کارلوس سوئیسی می‌رسد، یعنی بازی تقصیر و سرزنشی که با گزارشی درباره‌ی یک درمان پرهزینه‌ که برای یک متخلف جوان به راه افتاد، سازوکاری مهم اما مغفول بین نخبگان سیاسیِ دخیل در تولید سرزنش و نیز تغییرات حاصله در روش‌های خطمشی را شرح داده است. فاصله خطمشی و رویت‌پذیری آن برای توده مردم، و مشوق‌ها و منابع نخبگان در مشارکت در تولید سرزنش، پویایی‌های درون بازی سرزنش را شرح می‌دهند که به نوبه خود بر تغییرات رفتاری و سازمانی تاثیر می‌گذارند و به نهادینه شدن یک شیوه‌ی خطمشی سیاسی‌تر شده، می‌انجامد. شیوه‌ی خطمشی سیاسی‌شده می‌تواند تفاوت قابل‌توجهی برای جمعیت هدف خطمشی داشته باشد و به مشروعیت بیرونی لطمه بزند و دموکراسی را تضعیف کند.

Studies examining the policy implications of elite polarisation usually concentrate on policy formulation and change, but neglect the impact of polarisation on the day-to-day application of policies. Applying the method of causal process tracing to the Swiss “Carlos” case, a blame game triggered by the reporting about an expensive therapy setting for a youth offender, this article exposes and explains a hitherto neglected, but highly important, mechanism between political elites engaging in blame generation and changes in policy practice. A policy’s distance and visibility to mass publics, as well as the incentives and resources of elites to engage in blame generation, explain the dynamics within blame games, which, in turn, effect organisational and behavioural changes that help institutionalise a more politicised policy practice. Politicised policy practice can make an important difference to policy target populations, as well as damage output legitimacy and undermine democracy.