پست مدرنیسم و خرده فرهنگ بی ارزش: فرهنگ هویت و انحطاط

این مقاله، فرهنگ های پانک {فرهنگ پانک شامل مجموعه ای متنوع از ایدئولوژی ها، مد و دیگر اشکال بیان، هنرهای تجسمی، رقص، ادبیات و فیلم می باشد. این به طور گسترده ای با دیدگاه های ضد استقراء و ارتقاء آزادی فردی مشخص می شود و بر اساس یک ژنرال باهوش و پرخاشگر از موسیقی راک به نام پانک راک متمرکز است.} را به عنوان پاسخی به "شرایط روزمرگی"، که در اینجا به عنوان بحران معنای ایجاد شده توسط زندگی روزمره تعریف می‌شود، مورد بررسی قرار می‌دهد. آهنگ سازان پانک و فرهنگ آن ها از دو طریق به این بحران واکنش نشان داده‌اند. مانند دیگر اشکال نقیضه، همراه با پسامدرنیسم، "فرهنگ واسازی" نهیلیسم {پوچ گرایی}، بدبینی طنزآمیز، و فرهنگ انحطاط تجربه‌شده توسط افراد جوان را بیان می‌کند. از سوی دیگر، "فرهنگ اصالت" به دنبال ایجاد شبکه‌ای از رسانه‌های زیر زمینی به عنوان ابراز صمیمیت هنری و استقلال از تاثیر فساد مالی بر تجارت است. اگر چه این فرهنگ‌ها در برخی جهات شدیدا با یکدیگر متضاد هستند، آن‌ها نمایانگر گرایش‌های رقیب در پانک از دهه ۱۹۷۰ هستند، و من استدلال می‌کنم که هر دو واکنش به بحران مشابه جامعه پست‌مدرن هستند.

This paper examines punk subcultures as a response to “the condition of postmodernity,” defined here as a crisis of meaning caused by the commodification of everyday life. Punk musicians and subcultures have responded to this crisis in one of two ways. Like other forms of “plank parody” associated with postmodernism, the “culture of deconstruction” expresses nihilism, ironic cynicism, and the purposelessness experienced by young poeple. On the other hand, the “culture of authenticity” seeks to establish a network of underground media as an expression of artistic sincerity and independence from the allegedly corrupting influences of commerce. Although these cultures are in some ways diametrically opposed, they have represented competing tendencies within punk since the 1970s, and I argue that they are both reactions to the same crisis of postmodern society.